Υπάρχουν ισχυρισμοί πως το οξυζενέ αποτελεί πανάκεια και ότι το ιατρικό κατεστημένο αποκρύπτει τις ιδιότητες αυτές. Μέχρι σήμερα όμως δεν υπάρχει καμία έγκυρη έρευνα που να επιβεβαιώνει πως το υπεροξείδιο του υδρογόνου αποτελεί ιατρική αγωγή για τον καρκίνο ή για την πνευμονία.
Ισχυρισμός:
Το γνωστό οξυζενέ φαίνεται να συμβάλλει σημαντικά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος ασθενειών. Παρόλο όμως, που αρκετοί επιστήμονες πραγματοποιούν αποκαλυπτικές μελέτες για τις ιαματικές του ιδιότητες, τα συμπεράσματά τους υποβαθμίζονται συστηματικά απο το ιατροφαρμακευτικό σύστημα Πριν από 170 χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών – από πιο ήπιες, όπως η γρίπη, έως σοβαρότερες ασθένειες, όπως η χολέρα και η μαλάρια. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Για να αντιμετωπίσουν την απειλή, οι βρετανικές Αρχές προσέλαβαν έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου. Το γεγονός ότι η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό» επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).
Επρόκειτο για το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολλά υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά από το φαρμακοκεντρικό ιατρικό μοντέλο. Πολλοί επιστήμονες (Willhelm, Warburg, Oliver, Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες, μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς προηγούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό κόστος! Μεταξύ αυτών, κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλακτική μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική αρνείται να τη συμπεριλάβει στις καθιερωμένες πρακτικές της και η επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα της.
Οξυγόνο: το κλειδί για έναν υγιή οργανισμό
Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια του ανθρώπου πηγάζει από αυτό το δομικό στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση. Και απόδειξη είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο. Ο θεμελιώδης ρόλος του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που μπορεί να έχει η έλλειψη του με την εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή αξιοποίηση του για την ανάκτηση της υγείας.
Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία των περισσότερων ασθενειών συνδέεται -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση της παθογένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις για τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία πραγματοποιήθηκε το 1931.
Ο δρ. Otto Warburg κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβικοί. Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγόνου από το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε καρκινικό. Υποστήριξε ότι η βασική αιτία του καρκίνου είναι η ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο, ο καρκίνος θα μπορούσε να νικηθεί (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966). Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg και άλλων επιστημόνων συμπέραναν ότι σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer)..
Πραγματικά δεδομένα
O Otto Warburg ήταν ένας Γερμανός γιατρός ο οποίος μεταξύ άλλων ασχολήθηκε ερευνητικά με την επίδραση που είχε η ρύθμιση παροχής οξυγόνου σε κύτταρα. Το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία δε του δόθηκε για δουλειά με βακτήρια και ιούς αλλά για την μελέτη του πάνω στο μηχανισμό της κυτταρικής αναπνοής και συγκεκριμένα στη φύση και το μηχανισμό δράσης ενός συγκεκριμένου ενζύμου που συμμετέχει στην εν λόγω διεργασία. [πηγή]
Η δουλειά του Dr Warburg αφορούσε επίσης την συνειδητοποίηση πως τα καρκινικά κύτταρα παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας τους από την ζύμωση της γλυκόζης και όχι από την αξιοποίηση οξυγόνου. Ο ίδιος, στο πλαίσιο της ερευνητικής του δουλειάς εστίασε σε ανθρώπινα και ζωϊκά κύτταρα όχι σε βακτήρια ή ιούς. [πηγή 1][πηγή 2]
Ισχυρισμός:
Μια παντοδύναμη θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία
Πρωτοπόρος στην εκμετάλλευση αυτής της θεραπείας, της οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940, ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το χρησιμοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε δερματικά προβλήματα, πολιομυελίτιδα και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν από βακτηριακές μολύνσεις.
Προτού το ανακαλύψει ο Willhelm, ο βρετανός γιατρός Τ. Η. Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με ενδοφλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που έπασχαν από πνευμονία. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48% και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου του υδρογόνου έγινε το μυστικό όπλο αντιμετώπισης της επιδημίας πνευμονίας που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1950, ο δρ. Reginald Holman διεξήγαγε πειράματα, στα οποία χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του, οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελείως εντός ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).
Πρόκειται για ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο της Madison Cavanaugh The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού: το μυστικό για να γιατρέψεις σχεδόν όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζουν τις εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδίου του υδρογόνου και γενικότερα των βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το φάσμα των ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης, και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκίνος και καρδιακά προβλήματα.
Το 1993, ο Αμερικανός ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την εργασία του σχετικά με την ευεργετική δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Συμφωνά με την έρευνα του, τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό παράγοντα (C. Η. Farr, The therapeutic use of H2O2, Townsend letter for Doctors, 1987).
Ο δρ. David G. Williams, ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει: « Ο αρχικός σκεπτικισμός μου για τη θεραπευτική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα, κλινική εργασία και πειραματισμό. Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά μικρό κόστος. Αλλά το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι λειτουργεί!» (David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003) Ο παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas, MD, Hydrogen Peroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing, 1996).
Ο δρ. Kurt Donsbach γράφει σε άρθρο του στο περιοδικό Alternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Ο ίδιος αναφέρεται με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της θεραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση του καρκίνου.(www. alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).
Το 1986, ο γνωστός καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος για το γεγονός ότι πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να συστήνει τη θεραπεία με υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ασθενείς, αφού πρώτα την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύσει την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο Barnard γελοιοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό από την ιατρική κοινότητα, ώστε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κάθε σχέση του με τη θεραπεία για να διασώσει τη φήμη και τη δουλειά του (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).
Πραγματικά δεδομένα:
Τι ισχύει σχετικά με τις ιατρικές ιδιότητες του υπεροξειδίου;
Μια από τις πιο παλιές αναφορές σχετικά με το υπεροξείδιο ως φαρμακευτικό παράγοντα έγινε το 1888 στο επιστημονικό περιοδικό “Journal of the American Medical Association” από τον I.N. Love. [πηγή]
Σε αυτή τη μελέτη ο Dr. Love ανέφερε ότι το υπεροξείδιο ήταν χρήσιμο στην αντιμετώπιση ασθενειών όπως η οστρακιά, η διφθερίττιδα, ο κολπικός καρκίνος και η πνευμονία. Το 1920 μάλιστα ενέσεις υπεροξειδίου χορηγούνταν σε ασθενείς κατά τη διάρκεια επιδημίας από πνευμονία.
Ο “Dr. Richard Wilhelm” τον οποίο αναφέρουν τα υπό εξέταση άρθρα ως τον πρωτοπόρο της ανάπτυξης θεραπείας με υπεροξείδιο ήταν ένας από τους σύγχρονους υποστηρικτές της ιδέας ότι το υπεροξείδιο αποτελούσε μια μορφή πανάκειας. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως ο Richard Wilhelm δεν ήταν ερευνητής ή γιατρός αλλά συνταξιούχος καθηγητής λυκείου και πρώην ιερέας στον στρατό. Ο ίδιος ανέφερε πως είχε ανακαλύψει τις ιαματικές δυνατότητες του υπεροξειδίου μέσα από τη γνωριμία του με ένα γιατρό της Mayo Clinic. Ωστόσο δεν υπάρχει καμία τεκμηρίωση για τους ισχυρισμούς του.
Το υπεροξείδιο έχει μελετηθεί εκτενώς από ειδικούς ερευνητές ανά τα χρόνια για να εξακριβωθεί αν μπορεί να αντιμετωπίσει συγκεκριμένες ασθένειες. Τη δεκαετία του 1940 το υπεροξείδιο χρησιμοποιήθηκε σε μελέτες που έγιναν σε πειραματόζωα για να ελεγχθεί αν μπορούσε να αντιμετωπίσει δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα, αιμορραγίες και τοξικές αντιδράσεις λόγω επαφής με συγκεκριμένες επικίνδυνες χημικές ουσίες. Από τότε το υπεροξείδιο μελετήθηκε επίσης από πολλούς ερευνητές για πιθανές αντικαρκινικές ιδιότητες. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως όταν χρησιμοποιείται μόνο του δεν έχει απολύτως καμία επίδραση.
Μελέτες οι οποίες συνδύασαν τη χρήση του με ακτινοθεραπεία δεν βρήκαν θετική επίδραση συνολικά ενώ ακόμα και μελέτες οι οποίες περιλάμβαναν έγχυση του υπεροξειδίου κατευθείαν στον καρκινικό όγκο ή στη κυκλοφορία του αίματος ήταν επίσης ανεπιτυχείς.
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι θεραπεία για οποιαδήποτε από τις ασθένειες που αναφέρονται στα υπό εξέταση άρθρα. [πηγή]
Συμπέρασμα
Με βάση όλα τα διαθέσιμα δεδομένα δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το υπεροξείδιο του υδρογόνου αποτελεί ιατρική θεραπεία για τον καρκίνο, για τη πνευμονία ή για οποιαδήποτε άλλη νόσο που αναφέρεται στα υπό εξέταση άρθρα.
Οι αναφορές σε επιστήμονες οι οποίοι “απέδειξαν” την ιατρική αξία του υπεροξειδίου αφορούν είτε διαστρέβλωση της ερευνητική δουλειάς πραγματικών επιστημόνων όπως ο Otto Warburg ή παρουσίαση ατόμων με μηδενική ερευνητική γνώση όπως ο Richard Wilhelm ως αυθεντίες.
Οι μελέτες ή τα όποια αποτελέσματα και πειράματα αναφέρονται έλαβαν χώρα πριν από τουλάχιστον 60 χρόνια και συνεπώς δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση τεκμήριο υπεράσπισης των ισχυρισμών περί αποτελεσματικότητας του υπεροξειδίου του υδρογόνου ως ιατρική αγωγή για ασθένειες όπως οποιαδήποτε μορφή καρκίνου ή πνευμονίας.
